نِوِشت

بعضی وقت ها آدم نیاز به یک تمرکز جدی دارد. به این که چند دقیقه توی سکوتی خود ساخته بنشیند و فکر کند. ساعتی بی خیال همه ی آن چه روی دوشش سنگینی می کند بشود و با این که غرق خواب است اما بیدار بماند و از این خلسه ی عمیق لذت ببرد.

من اسم این حالت را می گذارم خلسه ی سکوت. این سکوتِ عمیق را که بعد از یک روز شلوغ به من رسیده و با اینکه چشم هایم از خستگی هِی روی هم می افتند اما باز مغرورانه بیدار نگهشان می دارم تا از این لحظات دلنشین حداکثر بهره را ببرم. ساعتهایی که باید غرق کار و یا خواب باشم، اما بیدارم و با سکوت روزگار طی می کنم...

...