نور وحشت کنندگانِ در تاریکی

چون اینجا را کسی نمی خواند، با خیال راحت می نویسم.

شب های جمعه ای که توفیق، همراهم است و می توانم دعای کمیل بخوانم، در آخرین فرازها، عبارتی است که بی نهایت با آن ارتباط برقرار می کنم.یا نُورَ الْمُسْتَوْحِشینَ فِى الظُّلَمِ.  ای نور آن هایی که در تاریکی، هراسانند. یک ارتباط خوبی بین دلم با ابن عبارت شکل گرفته است، گه گه گاه در کل دعا، فقط همین عبارت را زمزمه می کنم. به راستی آن نوری که ما را در تاریکی ما را از هراس بیرون می آورد کیست؟

من دوست دارم این عبارت را در شان حضرت حسین بن علی^(ع) بدانم. ادله ای هم دارم که سعی می کنم به مرور آن را اینجا بنویسم. تا روزی که سر قبرم، قبل از گذاشتن سنگ لحد، برای وحشت من از تاریکی، روضه‌ی «تور المستوحشین فی الظلم» بخوانند.

 

اول:  حسین^(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است. و چراغ، در هنگام تاریکی است که به کار می آید. وگرنه وقتی ظلمت نیست، چه نیازی به چراغ است؟

 

دوم: بر مبنای روایتی که در بحار (ج43، ص 272، حدیث 35)، عوالم (ج 17، ص11) و ناسخ التواریخ (صص 11-14) آمده است، از حضرت صدیقه ^(س) در شرح چگونگی وضع حمل و ولادت اباعبدالله ^(ع) روایت است که «چون ماه ششم {بارداری} فرا رسید در شب‌های تاریک، از فروغ نور حسین^(ع) نیازی به نور چراغی نداشتم». لذا حضرت اباعبدالله از ابتدای خلقت ظاهری نیز، نوری بودند، در جایی که نیاز به چراغ بوده است.و از آن جایی که بر مبنای روایتی از مخالفین،حضرت زهرا^(س) خود صاحب نور بوده اند، می توان این برداشت را کرد که نور حضرت اباعبدالله^(ع) بیش از نور مادر بزرگوارشان بوده است.

احمد بن سنان قرمانی دمشقی، در کتاب «الاخبار الدول وآثار الاول فی التاریخ» از قول همسر پیامبر و دختر خلیفه اول نقل می کند:«کنا نخیط ونغزل وننظم الإبرة باللیل فی ضوء وجه فاطمة»  ما در شعاع نور صورت فاطمه، در شب تاریک خیاطی ، پشم ریسی و سوزن نخ می‌کردیم.